100 Jezior #GRAVEL - komentarze postartowe

To „ctrl c/v”tekstu mojego autorstwa, który już gdzieś się tam pojawił; ale jeśli ktoś jest zainteresowany imprezą i jej przebiegiem to serwuję ponownie:

Na wyrypę 100Jezior#GRVL zapisałem się chyba jeszcze w zeszłym roku… Prosta logistyka z Poznania, jeden dzień (bez nocki) poza domem, dystans ~250km. pozwalający pojechać w trasę bez lampki i wyprawowego majdanu. No i mało mi znana okolica… Jeśli mam jechać szybko (a na taką jazdę wyceniłem swoje możliwości) zdecydowanie preferuję jazdę na lekko. W sumie to się nawet przygotowałem: coś tam pojeździłem ostatnio (w sumie bardziej MTB ale co to za różnica…), od weekendu poprzedzającego wyścig starałem się bardziej wysypiać, porządnie się wyrolowałem, przedawkowałem Aspargin, a już trzy dni przed wyścigiem zacząłem codziennie wcierać w tył maść przeciw otarciom… Pros.
Założenia miałem zasadniczo dwa, każde obarczone dużym prawdopodobieństwem „nierealizowalności”:
– zmieścić się w dziesięciu godzinach
– nie zatrzymać się przez cały wyścig ani na chwilę
Zgodnie z powyższym (nie)prawdopodobieństwem, obu postulatów nie udało się zrealizować. Dziesięć godzin przy dzisiejszym „w pytę wietrze” było dla mnie nie do zrobienia, nie obyło się więc bez karnego kwadransa. Wiało klasycznie jak to w kolarstwie: 15% w plecy, 15 % prosto w ryj i 70% z boku, czyli prawie jak prosto w ryj. Każda osoba kończąca te wyczerpujące zmagania mówiła zasadniczo tylko o wichurze. Jazda pod wiatr była jak wspinaczka pod 15% podjazd, żenująca prędkość i wir w baku.
Drugi z postulatów również nie wypalił. Na około setnym kilometrze pęcherz dusił mnie już nieprzeciętnie (starość?). Zasadniczo miałem w planie lać „na gościa z Tour de France” czyli podczas jazdy, ale znowuż… przy dzisiejszych porywach, w najlepszym przypadku na mecie cuchnąłbym (baj)kocim szczynem, a w najgorszym straciłbym zęby lub fujarkę wpadając np. do rowu. Musiałem więc prawilnie zatrzymać się i stracić ze 20 sekund na opróżnienie zbiornika. Było warto bo z pustym jechało się zdecydowanie lepiej. Tym samym nie sprawdziła się moja wydumana teoria, że startując z pustym pęcherzem i nawadniając się powoli w trakcie długiego i dość intensywnego wysiłku, płyny wyjdą raczej przez skórne pory niż trafią do moczowodu… Fizjologii nie oszukasz.
W zamian za dwa niezrealizowane cele, wpadł w bonusie inny, którego się w ogóle nie spodziewałem. Nie dałem się dogonić dwóm mocnym chłopakom z DT, którzy jechali wyścig w parze. Zakładałem, że dogonią mnie gdzieś w okolicy połowy dystansu (startując dwadzieścia minut po mnie), a przyjechali kilka minut za mną, notując ma się rozumieć lepszy finalny czas. „Przegrać z nimi, to jak wygrać”… jak mawiał słynny Ryszard. Czy plus ten powinien przysłonić tamte minusy? Nie wiem. Być może.
Tradycyjnie już, wygrywam wyścig w kategorii „antyekshibicjonistycznej” czyli jazdy w szortach bez eksponowania nabiału opakowanego w ciasna lycrę. Zaliczam to do plusów dodatnich

(fot. 2) Kilka dni po gonitwie, wisząc w hamaku i słuchając ptasiego trelu, zastanawiam się dlaczego zapisuję się na takie imprezy, skoro spokój ciała i ducha wydaje się najwartościowszy… Podczas jazdy na wynik cierpię, i nie jest to cierpienie godzinne, okraszone dodatkowo litrami adrenaliny jak w przełajach czy ęduro. Rozmyślam sobie podczas tej dłużącej się jazdy po co właściwie to robię. To nie jest przyjemność, a męka… bądźmy szczerzy. Podczas jazdy obiecuję sobie, że to „ostatni raz” itd… itp… Mija potem tydzień, drugi, trzeci, miesiąc i zapominam; gdzieś tam coś znów znajdę i zapisuje się ponownie. Nie wiem czy to próżna chęć zabłyśnięcia, czy jakiś rowerowy sadomasochizm… jakaś siła mnie do tego po prostu ciągnie i tyle. Jest zapewne wiele szlachetniejszych czynności, na które warto by spożytkować te kilka tysięcy spalonych kalorii… jest oczywiście wiele jeszcze bzdurniejszych niż gonitwa na rowerze. Jak to w życiu.
Impreza kameralna, sensowna trasa, sprawna organizacja. Organizatorzy to sympatyczni ludzie lubiący (tak jak i ja) piękną polszczyznę (rozumianą pewnie ciut inaczej, ale jednak). Dostałem kilka browarów (to jednak plus przyjechać wcześnie na metę… bo ponoć piwa dla spóźnialskich zabrakło;), personalizowaną smaczną vegę sałatkę, a w nagrodę torby rowerowe i medalion finishera. Również kilka gadżetów w pakiecie startowym (z kubka już skorzystałem w terenie). Miło.

Czy coś bym zmienił? Czy coś bym poprawił, znając: trasę, warunki i całą resztę? Drobiazgi… Odrobinę zmodyfikował bym odzienie górne, ponieważ planowałem w połowie wyścigu pozbyć się kurtki. Zimny wiatr nie pozwolił jednak na to, ale było mi ciut za ciepło od 2/3 trasy. Wziąłem także zbyt dużo płynów, co również wynikało z mniejszego ich zapotrzebowania w tej temperaturze. W ogóle to chyba jako jedyny jechałem bez długich gaci, ale wynika to z mojego zamiłowania do zimna jako takiego. Bardzo amatorsko ale także bardzo regularnie uprawiam zimowe pływanie i „pracuję z zimnem”. Kilkuletnia praktyka owocuje więc wysoką tolerancją na niskie temperatury. Mogę nawet zaryzykować twierdzenie, że trudne warunki meteo to dla mnie na tle reszty prawdopodobny atut. W tym miejscu przyznam się czego, z całej tej intensywnej soboty żałuję najbardziej. Mianowicie kąpieli po zawodach w Jeziorze Powidzkim… Plaża pod samym nosem, piękna czysta woda i Statua Wolności jako potencjalna ratowniczka;) To jednak dowód na to, że wyścig dał mi mocno popalić, a znając dobrze swój organizm oceniłem, że jestem zbyt zmęczony by włazić do wody nawet pod okiem jankeskiej strażniczki

Na koniec, szczerze chciałbym pogratulować wszystkim, którzy dojechali do mety zawodów. Zwłaszcza tym, dla których samo przejechanie takiego dystansu to wyzwanie, cel i wartość. Sobotni zimny wiatr był tak deprymujący, że każdemu, kogo nie złamał, bardzo mocno gratuluję. Część zawodników prawdopodobnie zmokła pod wieczór i dojeżdżała do mety po ciemku. Jeśli pokonaliście swoje słabości (a nawet jeśli musieliście się poddać) jesteście ZAJEBIŚCI! Pozdro!

Odpowiedz

2 Responses

Tomasz pisze:

19 kwietnia 2022 o 11:42

W mojej opinii świetny event. Już mówię dlaczego:
Trasa – przepiękna! Pomimo stosunkowo dużej ilości asfaltu, trasa poprowadzona pięknymi terenami, obfitującymi w jeziora i lasy ale także architekturę industrialną (Kruszwica, Pakość). W takich okolicznościach ten asfalt wcale nie przeszkadzał. Do tego trasa pozbawiona jest miejsc gdzie można się zgubić, czy pomylić trasę, nawet z garminem
Organizacja zawodów – informacje przedstartowe, możliwość noclegu, bufet, pakiet startowy a nawet konkurs po zawodach myślę, że organizator może być z siebie zadowolony. Wszystko jasne, czytelne i dobrze zorganizowane.
Moje odczucia – wszystkie oczekiwania spełnione, no może poza pogoda i tu widzę potencjał dla organizatora na przyszły rok

Odpowiedz
B@JKOT pisze:

22 kwietnia 2022 o 21:42

To „ctrl c/v”tekstu mojego autorstwa, który już gdzieś się tam pojawił; ale jeśli ktoś jest zainteresowany imprezą i jej przebiegiem to serwuję ponownie:

Na wyrypę 100Jezior#GRVL zapisałem się chyba jeszcze w zeszłym roku… Prosta logistyka z Poznania, jeden dzień (bez nocki) poza domem, dystans ~250km. pozwalający pojechać w trasę bez lampki i wyprawowego majdanu. No i mało mi znana okolica… Jeśli mam jechać szybko (a na taką jazdę wyceniłem swoje możliwości) zdecydowanie preferuję jazdę na lekko. W sumie to się nawet przygotowałem: coś tam pojeździłem ostatnio (w sumie bardziej MTB ale co to za różnica…), od weekendu poprzedzającego wyścig starałem się bardziej wysypiać, porządnie się wyrolowałem, przedawkowałem Aspargin, a już trzy dni przed wyścigiem zacząłem codziennie wcierać w tył maść przeciw otarciom… Pros.
Założenia miałem zasadniczo dwa, każde obarczone dużym prawdopodobieństwem „nierealizowalności”:
– zmieścić się w dziesięciu godzinach
– nie zatrzymać się przez cały wyścig ani na chwilę
Zgodnie z powyższym (nie)prawdopodobieństwem, obu postulatów nie udało się zrealizować. Dziesięć godzin przy dzisiejszym „w pytę wietrze” było dla mnie nie do zrobienia, nie obyło się więc bez karnego kwadransa. Wiało klasycznie jak to w kolarstwie: 15% w plecy, 15 % prosto w ryj i 70% z boku, czyli prawie jak prosto w ryj. Każda osoba kończąca te wyczerpujące zmagania mówiła zasadniczo tylko o wichurze. Jazda pod wiatr była jak wspinaczka pod 15% podjazd, żenująca prędkość i wir w baku.
Drugi z postulatów również nie wypalił. Na około setnym kilometrze pęcherz dusił mnie już nieprzeciętnie (starość?). Zasadniczo miałem w planie lać „na gościa z Tour de France” czyli podczas jazdy, ale znowuż… przy dzisiejszych porywach, w najlepszym przypadku na mecie cuchnąłbym (baj)kocim szczynem, a w najgorszym straciłbym zęby lub fujarkę wpadając np. do rowu. Musiałem więc prawilnie zatrzymać się i stracić ze 20 sekund na opróżnienie zbiornika. Było warto bo z pustym jechało się zdecydowanie lepiej. Tym samym nie sprawdziła się moja wydumana teoria, że startując z pustym pęcherzem i nawadniając się powoli w trakcie długiego i dość intensywnego wysiłku, płyny wyjdą raczej przez skórne pory niż trafią do moczowodu… Fizjologii nie oszukasz.
W zamian za dwa niezrealizowane cele, wpadł w bonusie inny, którego się w ogóle nie spodziewałem. Nie dałem się dogonić dwóm mocnym chłopakom z DT, którzy jechali wyścig w parze. Zakładałem, że dogonią mnie gdzieś w okolicy połowy dystansu (startując dwadzieścia minut po mnie), a przyjechali kilka minut za mną, notując ma się rozumieć lepszy finalny czas. „Przegrać z nimi, to jak wygrać”… jak mawiał słynny Ryszard. Czy plus ten powinien przysłonić tamte minusy? Nie wiem. Być może.
Tradycyjnie już, wygrywam wyścig w kategorii „antyekshibicjonistycznej” czyli jazdy w szortach bez eksponowania nabiału opakowanego w ciasna lycrę. Zaliczam to do plusów dodatnich

(fot. 2) Kilka dni po gonitwie, wisząc w hamaku i słuchając ptasiego trelu, zastanawiam się dlaczego zapisuję się na takie imprezy, skoro spokój ciała i ducha wydaje się najwartościowszy… Podczas jazdy na wynik cierpię, i nie jest to cierpienie godzinne, okraszone dodatkowo litrami adrenaliny jak w przełajach czy ęduro. Rozmyślam sobie podczas tej dłużącej się jazdy po co właściwie to robię. To nie jest przyjemność, a męka… bądźmy szczerzy. Podczas jazdy obiecuję sobie, że to „ostatni raz” itd… itp… Mija potem tydzień, drugi, trzeci, miesiąc i zapominam; gdzieś tam coś znów znajdę i zapisuje się ponownie. Nie wiem czy to próżna chęć zabłyśnięcia, czy jakiś rowerowy sadomasochizm… jakaś siła mnie do tego po prostu ciągnie i tyle. Jest zapewne wiele szlachetniejszych czynności, na które warto by spożytkować te kilka tysięcy spalonych kalorii… jest oczywiście wiele jeszcze bzdurniejszych niż gonitwa na rowerze. Jak to w życiu.
Impreza kameralna, sensowna trasa, sprawna organizacja. Organizatorzy to sympatyczni ludzie lubiący (tak jak i ja) piękną polszczyznę (rozumianą pewnie ciut inaczej, ale jednak). Dostałem kilka browarów (to jednak plus przyjechać wcześnie na metę… bo ponoć piwa dla spóźnialskich zabrakło;), personalizowaną smaczną vegę sałatkę, a w nagrodę torby rowerowe i medalion finishera. Również kilka gadżetów w pakiecie startowym (z kubka już skorzystałem w terenie). Miło.

Czy coś bym zmienił? Czy coś bym poprawił, znając: trasę, warunki i całą resztę? Drobiazgi… Odrobinę zmodyfikował bym odzienie górne, ponieważ planowałem w połowie wyścigu pozbyć się kurtki. Zimny wiatr nie pozwolił jednak na to, ale było mi ciut za ciepło od 2/3 trasy. Wziąłem także zbyt dużo płynów, co również wynikało z mniejszego ich zapotrzebowania w tej temperaturze. W ogóle to chyba jako jedyny jechałem bez długich gaci, ale wynika to z mojego zamiłowania do zimna jako takiego. Bardzo amatorsko ale także bardzo regularnie uprawiam zimowe pływanie i „pracuję z zimnem”. Kilkuletnia praktyka owocuje więc wysoką tolerancją na niskie temperatury. Mogę nawet zaryzykować twierdzenie, że trudne warunki meteo to dla mnie na tle reszty prawdopodobny atut. W tym miejscu przyznam się czego, z całej tej intensywnej soboty żałuję najbardziej. Mianowicie kąpieli po zawodach w Jeziorze Powidzkim… Plaża pod samym nosem, piękna czysta woda i Statua Wolności jako potencjalna ratowniczka;) To jednak dowód na to, że wyścig dał mi mocno popalić, a znając dobrze swój organizm oceniłem, że jestem zbyt zmęczony by włazić do wody nawet pod okiem jankeskiej strażniczki

Na koniec, szczerze chciałbym pogratulować wszystkim, którzy dojechali do mety zawodów. Zwłaszcza tym, dla których samo przejechanie takiego dystansu to wyzwanie, cel i wartość. Sobotni zimny wiatr był tak deprymujący, że każdemu, kogo nie złamał, bardzo mocno gratuluję. Część zawodników prawdopodobnie zmokła pod wieczór i dojeżdżała do mety po ciemku. Jeśli pokonaliście swoje słabości (a nawet jeśli musieliście się poddać) jesteście ZAJEBIŚCI! Pozdro!

Odpowiedz