Sahara – Erg Chegaga czyli rowerem po wydmach

Bardzo dziękuje za szybką odpowiedź. Nadal brak mi jednak najważniejszego, czyli kluczowej dla (nie)grzęźnięcia w piachu SZEROKOŚCI opony – sprawdziłem szybko w Internecie, ale są różne Maxxis Minion DHF 3c TR Maxx Terra (często bywa też pisane łacznie – MaxxTerra), często jeszcze z dopiskami typu EXO, Rekon i do różnych kół (26, 27,5 i 29 cali) oraz o różnej szerokości – na pewno widziałem 2,3, 2,5 i 2,8 cala.

Jaka więc była wielkość kół (nie wiem czy się nie pomyliłem z tym 26’’ w poprzednim wpisie – na pustyni ocena wielkości bywa często utrudniona) a przede wszystkim ile cali szerokości miały opony?

Czy słusznie domniemywam, że były to opony składane (zwijane) i bezdętkowe?

Wyjazd na afrykańską czy azjatycką pustynię na razie mi nie grozi (na naszą Błędowską już prędzej), jednak temat mnie silnie drąży, bo mieszkam na Mazowszu (Góra Kalwaria) i prawie każdy wyjazd do lasu nawet MTB (p. dalej) czy przerobionym (dodane nadwymiarowe opony terenowe) rowerem miejskim kończy się prędzej czy później wjechaniem na jakiś odcinek, na którym rower trzeba prowadzić … O planowanych wyprawach do Puszczy Kampinoskiej już nie wspomnę – tam przewodniki dla cyklistów wręcz ostrzegają przed piachami w niektórych miejscach.

Piszesz „kondycji szczególnej nie mam” – skromność to zaleta, zwłaszcza, kiedy osoba tak mówiąca wnosi rower na własnych barkach pod górę liczącej przynajmniej kilkadziesiąt m wydmy. Ja też chciałbym w ten sposób „nie mieć szczególnej kondycji” – wiem, że swojego obecnego roweru Swiss Bike LX (cywilny odpowiednik amerykańskiego desantowego Paratroopera znanego np. z Afganistanu czy Iraku, nie jest zbyt ciężki ale waży ok. 13,9 kg w stanie fabrycznym = bez oprzyrządowania, stop 7005 – głównie Al + trochę Zn) bym pod taką górę raczej nie wniósł… Zwłaszcza w upale. Dlatego m.in. porwałem się na stal podwójnie cieniowaną. Niestety ram z tytanu wg mojego rozeznania nikt obecnie w Polsce nie robi (pan Rychtarski ze Szczecina wycofał się na razie z Ti) i najbliższa opcja „tytanowa” to firma Rapid Titanium Bicycle Products w mieście Korolow pod Moskwą (http://www.rapid-titan.ru/index_en.htm). Ramy do MTB ich produkcji ważą zwykle między 1500 a 2000g. Jednak trochę strach się umawiać na zaawansowane szczegóły z odległości 1200 km i znalazłem w Warszawie pracownię, która twierdzi, że ze stali podwójnie cieniowanej jest w stanie wykonać ramę o zbliżonej masie jak te od Rosjan. Zobaczymy, co się okaże, kiedy przyślę im bardziej szczegółowe wymagania dotyczące roweru (ma on wg moich planów docierać prawie w każde miejsce, z wyjątkiem głębokiego błota i właśnie b. grząskich piachów, które sobie chyba odpuszczę, bo opony do fatbike to właściwie tylko tam i zimą na duże śniegi; po twoim zimowym zdjęciu z Turbacza widzę jednak, że obyło się mimo śniegu bez fatbike (czyżby to były takie same opony Maxxis co na pustyni?) a za to z niedużym(?) centralnym wspomaganiem elektrycznym – o tym też myślę, tyle, że w wersji na tylne koło).

Przepraszam, trochę się rozpisałem. Stronę https://mambaonbike.pl/ znalazłem dziś po południu i widzę, że mogę z niej czerpać sporo inspiracji (i zdjęć na tapety – zimowe fotki z drogi na wspomniany Turbacz są SUPER – ten śnieg i szron na drzewach). Jaka szkoda, że w sklepie nie ma potrzebnych mi części do roweru … 

Pozdrawiam i liczę na odpowiedź.

J.