czyli Zdzieszowicki fail

No i kolejne zdjęcie RTG do kolekcji.
Niewprawione oko nic na nim nie zauważy.
Chirurg zobaczył.
Infrakcja guzka większego kości ramiennej.
Na szczęście nie nadająca się do gipsu.
Co najmniej dwa tygodnie bez roweru, przy gorszych wiatrach miesiąc.

Jak to się stało, że po zawodach enduro wróciłam cała i zdrowa, a po niemal płaskim maratonie taki fail?

A no chyba tłok, zbytnie szarżowanie i pewien pan, który wymyślił sobie aby zatrzymać się na środku wąskiego gardła.

Na podjeździe pod Ankę czułam, że jest dobrze. Gdy zaczął się zjazd, było jeszcze lepiej, bo licznik wyprzedzanych osób cykał jak szalony. Niestety zatrzymał się równie szalenie i nastąpiło pięć minut zawieszenia w czasoprzestrzeni, po których wsiadłam na rower i z nieco boląca ręką postanowiłam jakoś jechać dalej.

Podjazdy były znośne, na zjazdach problem był z hamowaniem i wertepami, na które w normalnych okolicznościach nawet bym nie zwróciła uwagi.

Bark bolał dość konkretnie.
Po chwili jednak dało znać o sobie kolano, które początkowo przyćmione bólem barków zostało niezauważone, ale teraz domagało się uwagi.
Potem przyszedł czas na łokieć, który też przyjął na siebie impet uderzenia.

I tak jechałam nie mogąc skupić się na żadnym z bóli, dzięki czemu żaden ze mną nie wygrał.

Powtarzając sobie w duchu “pain is temporary” minęłam linię mety.

Czy duma pozostała? Mała ociupinka i owszem, bo nie każdy chyba dałby radę przejechać maraton ze złamaną ręką :)