Sporo czasu musiało upłynąć zanim gravelom udało się osiągnąć stabilną pozycję na rowerowym rynku. Co ciekawe, przez wiele osób ciągle jeszcze rowery z barankiem na szerszych kapciach i z bardziej przyjazną geometrią traktowane są jako marketingowy twór. Twór wymyślony przez producentów rowerów, którzy to chcą nam bez przerwy, natarczywie wciskać niepotrzebny sprzęt.
Na szczęście w 90% przypadków wystarczy, by taka osoba wsiadła na gravela i przejechała na nim kilka kilometrów. Wtedy zazwyczaj punkt widzenia zmienia się o 180 stopni.
Rowery szutrowe od początku pojawienia się na rynku skradły moje serce. W pierwszej kolejności pomyślałam, że to idealny dla mnie zamiennik roweru szosowego (w dalszym ciagu nie jestem przekonana do szosy w naszym kraju). W drugiej kolejności, okazało się, że taki rower znakomicie nadaje się do codziennego użytkowania w mieście. W trzeciej kolejności znalazłam też rower idealnie odpowiadający moim minimalistycznym potrzebom podróżniczym (nie ciepię rowerów trekingowych, sakw etc).
W zeszłym roku wybór padł na aluminiowego Rondo Ruut Al, o którym możecie przeczytać we wpisie – Rondo Ruut Al – gravel w dobrym stylu. Rower ten tak bardzo mi przypasował, że w tym roku postanowiłam dokonać tylko jednej zmiany. Pozostałam wierna marce, ale z modelu aluminiowego przesiadłam się na karbon.
Poznajcie czarną piękność – Rondo Ruut CF2
Dlaczego karbon? Po pierwsze to takie moje widzimisię. Lubię węgiel, węgiel jest lekki, węgiel jest ładny. A czarny węgiel to już piękno w czystej postaci. Przyznam, że nie podejrzewałabym, iż faktycznie różnica w odczuciach z jazdy na rowerze aluminiowym i karbonowym może być tak duża. Rzadko jestem w stanie wyczuć takie niuanse, a tu zdziwienie. Wsiadam na karbonowe Rondo i wszystko jest jakby płynniejsze, mniej kanciaste, mniej tępe. Nie potrafię tego opisać, to trzeba poczuć na własnej skórze.
Całkiem możliwe także, iż na odczucia z jazdy wpływ ma technologia FLEX DESIGN (opisana na stronie producenta), która dzięki trzem punktom umiejscowionym w tylnym trójkącie ramy powoduje, że konstrukcja jest bardziej „flexi”, a co za tym idzie komfortowa.
Poza materiałem ramy Ruut różni się od swojego poprzednika kilkoma szczegółami w zakresie osprzętu, ale w mojej opinii zupełnie nie ma to znaczenia jeśli chodzi o odczucia z samej jazdy.
Czarne Rondo Ruut CF2 to minimalizm i klasyka. Jak mała czarna w kobiecej szafie.
Autograf projektanta składany osobiście na każdym egzemplarzu. A tak serio, to cieszy iż Rondo to w pełni polska myśl dizajnerska.
Sami popatrzcie na te kształty. Nie dość że ładne, to jeszcze podobno poprawia komfort jazdy.
Jeśli jesteśmy przy wyglądzie, to nie sposób nie wspomnieć o detalach, które cieszą oko.
Mostek i piasty mieniące się kolorami robią wrażenie. Brakuje tylko szprych, które były w aluminiowym modelu.
Wszystkie linki prowadzone są w ramie. Ułatwia to mocowanie bikepackingowych toreb i dodaje +100 punktów do dobrego looku.
Serce roweru – napęd. Jestem radykalnym wyznawcą Srama. Rival działa precyzyjnie, szybko i konkretnie.
Tylna przerzutka ze sprzęgłem pozwala na swobodne wskakiwanie w teren, bez obaw, że łańcuch będzie latał jak oszalały.
Tylko z przodu konieczna będzie zmiana. Wpadnie pewnie jakieś jajko 38T od Banless zamiast czterdziestki.
Hamulce tarczowe to już standard w gravelu. O widelcu i funkcji TwinTip pisałam przy okazji artykułu o Rondzie Ruut Al.
Opony Panacer GRAVEL KING 35 mm, gotowe do zastosowania z mlekiem. Szybkie na asfalcie, trochę tańczące na piasku.
Widelec pozwala na montaż szerszych opon, co będzie chyba jednym z nielicznych upgrade-ów w tym rowerze.
Szeroka kierownica z delikatną flarą pozwala na wygodny chwyt.
Klamki z systemem Double Tap. Pisałam już o nich w poprzednim wpisie – uwielbiam.
Drugą z modyfikacji będzie wrzucenie żelowych wkładek pod owijkę, co by na dłuższych jazdach ręce nie odpadały.
Trzecia i póki co ostatnia modyfikacja to sztyca. Wymiana aluminiowej na karbonową poprawiła współczynnik komfortu jeszcze bardziej.
I co ciekawe siodło Fabric Scoop Flat wyjątkowo dobrze dogaduje się z moim tyłkiem
A to zdjęcie zapchajdziura, bo brakowało mi do układu :)
Dzisiaj to by było już na tyle. Dość tego chwalenia się.
Test długodystansowy pewnie pojawi się za kilka miesięcy.
A co wspólnego ma czarny ciągnik w Rondem?
Na odpowiedzi czekam w komentarzach.
Nagrodą będzie uścisk i uśmiech pani prezes MAMBY :)
