Ultra Race Roztocze to pierwszy z dwóch wyścigów organizowanych w tym roku przez ekipę More Cycling. Marka ta do tej pory kojarzona była głównie z projektowaniem i szyciem kolarskiej odzieży. Czy robienie zawodów ma coś wspólnego z tworzeniem rowerowych ubrań? Wychodziłoby na to, że tak. Ten majowy weekend okazał się idealnie skrojony, choć nieco za krótki.
Piasek, spacer z rowerem, walka o utrzymanie równowagi – tak mógłby zaczynać się ten tekst. Kto był na Roztoczu, ten pewnie zna mocno specyficzny charakter tych rejonów. Głównym atrybutem, jeśli chodzi o rodzaj nawierzchni, jest tu piasek.
Gdy pod koniec 2022 roku napisała do mnie Patrycja z propozycją objęcia patronatem wyścigu, bardzo mocno wypytałam ją o trasę, jej przebieg i przewidywaną nawierzchnię. Na hasło Roztocze, od razu przed oczami pokazał się sielski obrazek jazdy wsród pól, łąk i lasów. Jednak po Galicji Gravel Race (fragment tracka zahaczał o rejon Roztocza) wiele osób pisało do mnie, że na Roztoczu trudno o dobrą trasę, właśnie z powodu piasku. Zaangażowanie i zapał Patrycji w rozwiewaniu moich watpliwości sprawił, że postanowiłam udzielić jej kredytu zaufania i objęłam wyścig moim patronatem medialnym.
Roztocze – małe ale z potencjałem
Hen, hen na wschodzie naszego kraju, pomiędzy Kraśnikiem a Tomaszowem Lubelskim oraz dalej aż do Lwowa rozciąga się Roztocze. Kraina geograficzna bardzo charakterystyczna, bo mająca postać wypiętrzonego wału o długości około 180 km a szerokości 12-32 km.
Krajobraz tutaj wielu osobom przypomina pagórki Toskanii. Ja wolałabym powiedzieć, że Toskania to takie włoskie Roztocze :) Nie mniej coś w tym jest, bo na terenie Roztocza znajduje się kilka całkiem stromych i wysokich wzniesień, kojarzących się z podjazdami w Toskanii .
Roztocze to rejon mocno promujący się turystycznie oraz rowerowo. Znajdziemy tu wiele ścieżek rowerowych oraz moc atrakcji wartych zobaczenia. Miałam cichą nadzieję, że podczas pobytu związanego z wyścigiem uda się zobaczyć choć trochę z nich. A wyszło oczywiście jak zawsze. Więc trzeba będzie tu wrócić, by ten wpis uzupełnić o aspekt bardziej krajoznawczy.
MaKa~commonswiki, CC BY-SA 3.0 via Wikimedia Commons
Kamieniołom w Józefowie Sielankowe pola. Kapliczka „Na wodzie” w Górecku Kościelnym
Noclegi – Pensjonat Sosnowe Zacisze
Baza noclegowa na Roztoczu jest dość bogata. Noclegi w ramach wyścigu zapewnił nam Pensjonat Sosnowe Zacisze To bardzo przyjemny ośrodek zlokalizowany wśród sosnowego lasu. Widok z okna mówi sam za siebie. Podczas pobytu w ośrodku byliśmy bardzo miło ugoszczeni.
Pensjonat Sosnowe Zacisze Pizzeria Angolo di Pino Otoczenie sprzyja odpoczynkowi
Ultra Race Roztocze – trasa, czyli to co najważniejsze
Trasa krótkiego dystansu obejmowała Roztocze Środkowe i Zachodnie, Równinę Biłgorajską oraz Padół Zamojski. Poprowadzona była zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Start i meta miały miejsce w Suścu.
Całość była bardzo szybka i płynna. Średnia prędkość 21 km/h z całego wyścigu w moim wykonaniu to bardzo dobry wynik. Ciekawe, jak prędkość wyglądałaby, gdyby nie wiatr, który towarzyszył zawodnikom praktycznie cały czas.
Obiektywne rzecz biorąc na całym dystansie było całkiem sporo asfaltów, w drugiej kolejności pojawiały się leśne drogi szutrowe oraz ścieżki lessowe wśród pól. Patrząc subiektywnie na trasę, dla mnie ilość asfaltu była ok. Każdy maraton ma charakter typowy dla rejonu w którym przebiega. Zdecydowanie bardziej wolę szybkie przeloty niż walkę w piasku, którego jak ustaliliśmy na Roztoczu jest całkiem sporo, a którego organizatorom udało się prawie całkowicie nam oszczędzić (nie było miejsca, którego nie dało się przejechać).
Na całym dystansie 350 kilometrów nie było nudy. Nawierzchnie i widoki zmieniały się co chwilę. Po dłuższych odcinkach asfaltów wskakiwało się w teren. Niewątpliwym hitem okazał się 8-kilometrowy Singletrack Józefów. Dla początkujących mógł być wyzwaniem, a zaawansowani musieli uważać, by przypadkiem nie przeszarżować i nie spotkać się z drzewem (patrz autorka tekstu).
Pod względem widoków tylko jedno określenie ciśnie się na usta – petarda. Moment rozgrywania wyścigu był idealny. Dobra pogoda dodała swoje. Żółć mleczy rzepaku, zieleń łąk i lasów oraz błękit nieba. Złota godzina wśród pól po dwusetnym kilometrze trasy to była najpiękniejsza rzecz na tym wyścigu.
Osoby jadące krajoznawczo też nie mogły narzekać. Track przebiegał przez większość wartych zobaczenia miejsc w tym regionie:
W Szczebrzeszynie… chrząszcz brzmi w trzcinie. I Szczebrzeszyn z tego słynie…
Pod względem logistycznym trasa też była przemyślana. Większe miejscowości pojawiały się co kilkadziesiąt kilometrów. Można było być spokojnym o zapas wody i jedzenia a także nocleg.
Podsumowując – trasa idealna na pierwszy wyścig, łatwa technicznie, trudniejsza kondycyjnie, bo podzielona trochę na dwie części – pierwsza bardziej płaska, druga z większa ilością wzniesień.
350 km krótkiego dystansu
Ultra Race Roztocze był moim pierwszym dłuższym wyścigiem w tym sezonie. Tak naprawdę była to też pierwsza dłuższa trasa w tym roku. Niestety na jazdę na rowerze ostatnio mam mało czasu a długie dystanse potrzebują go sporo. W związku z tym miałam pewne obawy, czy dam radę pojechać całą trasę na raz. Najdłuższe wycieczki w tym roku to 120 km i po nich nie czułam się jakoś świeżo.
Miasteczko zawodów Przed startem Z Lazy Fighter Kamieniołom
Na szczęście adrenalina i dobre przygotowanie plus odżywianie zaskutkowały całkiem dobrym samopoczuciem na trasie i czasem na mecie (oraz 3 miejscem wsród kobiet). Prawie cały dystans przejechałam sama z okazjonalnymi wspólnymi odcinkami z innymi osobami. Tuż po starcie okazało się, że wyczerpała mi się bateria w manetce AXS i musiałam wracać się do hotelu by ją wymienić (na szczęście miałam taką w bagażu i nie trzeba było szukać po sklepach).
W przejechaniu w dobrym stylu takiego dystansu na pewno pomógł też bufet zlokalizowany na 212 kilometrze trasy. Można było usiąść, odpocząć zjeść, napić się i uzupełnić zapasy. Wiele osób skorzystało także z możliwości przespania się na glebie i kontynuowania jazdy po takim odpoczynku.
212 km IG: jestemwterenie Pit Stop Lokalny folklor
Podsumowując moje boje – jestem zadowolona z tego, jak potoczył się ten wyścig. Oczywiście nie licząc przygody manetkowej :) Dobrze się czułam dobrze jadłam i piłam. Zabrałam ze sobą odpowiednie rzeczy (ubrania na noc bardzo się przydały, bo temperatura spadła do 3 stopni).
Ultra Race Roztocze – film
Tu już za kilka dni pojawi się film prosto z trasy.
Jechać czy nie jechać?
Jechać.
Ultra Race Roztocze zrobiony był z pasją i zaangażowaniem. Organizatorzy postarali się w każdym szczególe. Trasa, pakiety startowe, miasteczko zawodów, bufet i forszmak na zakończenie. Dzięki dobremu zaopiekowaniu zawodnicy mogli skupić się na wyzwaniu trasy i pokonywaniu kilometrów.
Co zaskakuje. Bardzo mała ilość zawodników wybrała długi dystans (ja też jechałam krótki). Czy to jeszcze obawy związane z początkiem sezonu, czy nieufność co do trasy? Możliwe, że ciągle zdobywające na popularności wyścigi przyciągają wielu nowicjuszy, którzy wolą w pierwszej kolejności sprawdzić się na krótszej trasie. W przedstartowych rozmowach wiele razy pojawiał się argument, że 350 km to idealny dystans, by pierwszy raz spróbować jazdy „longiem”. I faktycznie uczestnicy nie dali spać organizatorom, zjeżdżali na metę przez cała noc, dumni z pokonania dystansu i własnych słabości.
To co? Widzimy się za rok? Albo na Ultra Race Dolina Bugu , który przygotowywany jest na wrzesień i który też zapowiada się wyśmienicie.