Your cart is currently empty.
Pomorska 500 miała być pierwszym długodystansowym gravelowym maratonem w Polsce. Trasa licząca przeszło 500 km wiodła ze Szczecina do Gdańska Pomorskim Wododziałem. W założeniu uczestnicy nie mieli ani razu przekraczać żadnego mostu. Czy faktycznie tak było? Nie pamiętam, bo zamiast przyjemnej i błogiej jazdy po pomorskich szuterkach było jak zwykle na imprezach chłopaków Pachulskich.
Pomorska 500 relacja filmowa
Jeśli nie lubisz czytać a wolisz słuchać i zamiast nieruchomych obrazków wolisz dynamikę to na pewno bardziej spodoba ci się film.
Pomorska 500 relacja słowno-obrazkowa
Za Drawskiem po jakichś 20 kilometrach rozpoczyna się wreszcie zabawa. Wjeżdżamy w pierwszy odcinek specjalny. Zaczynają się konkretne błota. Na dodatek przychodzi zmierzch i robi się ciemno. Prawie jak pod Morskim Okiem.
Mając w głowie myśl, że pokonanie trasy najpewniej zajmie mi ze trzy dni oraz z planem przekimania się gdzieś w terenie, jadę raczej zachowawczo. Staram się omijać głębokie kałuże i minimalizować ryzyko gleby. Mokre i zabłocone ciuchy to nie jest to na czym mi zależy :)
Odcinek do miejscowości Czarne Wielkie przemierzamy dzielnie razem z Mariuszem z United Colours of Cycling oraz Rafałem na hulajnodze.
Nie obywa się bez przygody. Gdzieś na jakiejś błotnej łące nagle wężyk z bukłaka odpada od magnesiku trzymającego go na swoim miejscu i wkręca się w przednie koło. Nikt by tego nie wymyślił. Rurka jest tak obkręcona wokół piasty, że muszę odkręcać przednie koło. W głowie myśli – co ja teraz zrobię bez bukłaka, jak będę piła?
Na szczęście, po wysunięciu rurki okazuje się, że jest cała :))
Gdzieś koło północy wreszcie kończy się ten błotny koszmar, wyjeżdżamy z lasu do małej miejscowości Czarne Wielkie, a tam otwarty w środku nocy mały wiejski sklepik. Pod sklepikiem tłumy wymęczonych zawodników, miny ich nietęgie. Swojej pewnie też wolałabym nie widzieć.
Uzupełniam zapasy i rozważam, co dalej. Teoretycznie miałam w tym miejscu zaznaczoną na mapie chatkę na awaryjny nocleg, praktycznie jest jeszcze wcześnie i robiąc przedwyścigowe symulacje planowałam jechać dalej. Głowa jednak okazuje się słaba. Nie mając pewności, jaki dalej czeka nas teren odpuszczam dalszą jazdę i razem z chłopakami – Mariuszem i Rafałem odnajdujemy wiatę, pod którą kimamy kilka godzin.
Noc przespana oczywiście średnio. Twarda ława wiaty (może warto było wziąć materac), obolałe ciało i meszki. Rano pierwszy zbiera się Rafał, potem Mariusz, a ja na końcu. W głowie zapomniałam, że to jednak wyścig i niespiesznie ogarniam manatki.
W którymś momencie łapie mnie kryzys. Mam już dość zabawy w błotnych koleinach, nie tak powinien wyglądać wyścig określany przez organizatora jako gravelowy. Nagrywam do vloga przydługawą odezwę do orgów i postanawiam olać system. Strzelam focha sama do siebie i zupełnie wyłączam wyścigowy mode.
Niestety mimo wszystko wsiadam na rower i jadę dalej, tak czy siak do Gdańska jakoś dotrzeć trzeba.
Wjeżdżam do jakiegoś miasteczka, gdzie pod sklepem wyścigowa ekipa. Nastroje dość podobne, epitety o trasie nie do powtórzenia. Mimo wszystko przypominam sobie, że ktoś na Facebooku pisał, iż ostatnie 180 km trasy jest już ok. Mimo własnego wkur… przekonuje innych, że teraz już będzie ok i po uzupełnieniu zapasów kalorycznych jadę dalej.
Po czterech godzinach snu, przygodach z miejscową ludnością i psem burkiem, który szczekał chyba z pół godziny, bo moja obecność pod wiatą w wiosce mu przeszkadzała, pora na ostatnie 120 kilometrów trasy.
Zaczyna się zjawiskowo. Wschód słońca i śniadanie pod wiejskim sklepikiem ładuje morale.
Fajna to była przygoda.
Jak na mój lichy poziom rozjeżdżenia, w tym roku do Pomorskiej miałam przejechane zaledwie 2500 km, oraz brak dłuższych jazd, oceniam swój wynik jako całkiem zadowalający. Jak to mówią z pustego to i Salomon nie naleje, choć podobno nasz rząd to potrafi.
Co było ok?
– idealnie dobrany rower, Liv Pique Advanced – full 100/100 mm z blokadą, ale kusi by w przyszłym roku zrobić to jednak na gravelu
– dobry setup z ubraniami, niczego nie brakowało, nic nie okazało się zbędne – tu znajdziecie materiał o sprzęcie – https://mambaonbike.pl/pomorska-500-lista-sprzetu/
– dobra strategia jedzeniowa, no może poza zamkniętym sklepem w Studzienicach,
Co bym zmieniła?
– startowałabym wcześniej,
– z bagażu wyeliminowałabym szczoteczkę do zębów i mydło,
– noclegi i drzemki lepsze są w ciągu dnia, gdy jest cieplej, opracowałabym taka strategię
– zarówno pierwszy jak i drugi nocleg zrobiłabym później, albo właśnie w ciągu dnia, niestety nie znając trasy bałam się zaryzykować.
To co? Widzimy się w przyszłym roku na starcie Pomorskiej 500?
Jakby co, to tu oficjalna strona zawodów – https://pomorska500.pl
Komentarze
6 KomentarzeMariusz
Lip 19, 2020Brawo
macias
Lip 19, 2020Dobrze sie czytalo, dziekuje! Wylapalem male typo:
“Nie obywa się bez przygodny”
->
“Nie obywa się bez przygody”
:-)
mamba
Lip 19, 2020Dzięki, poprawiam.
Bobiko
Lip 20, 2020Pomorska 500 chodzi mi po głowie jako plan na przyszły rok. why not. :)
Dr J
Lip 21, 2020Tak się zastanawiam czy narzekanie na błoto jest uzasadnione. Wyścig z założenia gravelowy, ale np. w Oklahomie też mają wyścig Mid South, który jest niby gravelowy, a z reguły niesamowicie błotnisty.
Z drugiej strony jechałaś na góralu, więc z błotem powinien sobie dac radę lepiej niż gdyby to był jakiś karbonowy szutrowiec na semi-slickach.
Też nie lubię błota, ale ja sobie sam wybieram trasy więc pretensje mogę miec tylko do siebie.
mamba
Lip 21, 2020A czy ja gdzieś napisałam, że rower nie dał sobie rady? I ja i rower dałam sobie radę :) Tu raczej chodzi o to, co zapowiada organizator, a co jest w rzeczywistości.
Ja podejrzewałam, że tak będzie dlatego wzięłam taki rower, ale jestem zdania, że dla ludzi na gravelach w wielu przypadkach była to walka, której się nie spodziewali.