Ultra Race Dolina Bugu to jeden z wyścigów organizowanych przez ekipę More Ultra Race . Po wyjątkowo udanej imprezie w maju na Roztoczu, o której możecie przeczytać tutaj – Ultra Race Roztocze, apetyt na wyścig doliną Bugu był ogromny. Niestety wrześniowy termin tych zawodów kompletnie mi nie pasował. Postanowiłam więc, w porozumieniu z organizatorami przejechać trasę wyścigu w trybie spokojnym, chilloutowym. Ten tryb bardzo dobrze wpisuje się w charakter tego regionu. Zobaczcie sami.
Upalne i słoneczne Podlasie siedziało mi w głowie już od dawna. To wyjazd, który miał wreszcie dojść do skutku w tym roku. Jakimś dziwnym sposobem kalendarz startowo-eventowy na ten sezon jednak szybko się wypełnił i pilnowane skrzętnie puste okienko przeznaczone na Podlasie nagle zniknęło.
Cztery dni na 550 km to całkiem dużo. Na wyścigu taki dystans można zrobić na strzała. Ale wtedy co najmniej 1/3 trasy jest pokonywana po ciemku. Ten wyjazd miał być nieśpieszny i chciałam podczas niego zobaczyć jak najwięcej. Założyłam więc od razu, że nie będzie dramy, gdy nie uda się przejechać całości. Tym razem nie miało być żadnego cykającego zegara, pośpiechu itp.
Ostatecznie udało się przejechać jakieś 320 kilometrów długiego dystansu. To więcej niż połowa, ale nie na tyle więcej, by móc ocenić całą trasę i móc bez zająknięcia powiedzieć – to jest to.
Ultra Race Dolina Bugu – trasa
Zawodnicy do wyboru będą mieli dwa dystanse:
GIGANTE – 550 km, 2700 m up, limit 70 h
CLASSICO – 260 km, 1700 m up, limit 50 h
Pod względem nawierzchni pojawia się tu w zasadzie wszystko: asfalty, szutry, drogi leśne, drogi polne. Jest trochę piasku, trochę singli i małe fragmenty jazdy po krzakach.
O ile Ultra Race Roztocze (350 km) było bardzo szybkie, miało sporo asfaltów i wysokiej jakości szutrów, to Dolina Bugu jest nieco bardziej terenowa, ma więcej fragmentów dzikich i chyba mniej asfaltów. Jest chyba też bardziej widokowa i zjawiskowa.
Czy polecam ten wyścig na pojechanie od strzała? I tak i nie. A właściwie to zależy.
Jak wygląda dostępność do sklepów i infrastruktura na trasie? Na pewno pod tym kątem trzeba rozpracować sobie mapę dość dokładnie. Sklepy są, ale dość rzadko. We wrześniu upały nam specjalne nie grożą, więc z wodą problemu być nie powinno, ale warto zaplanować sobie dokładnie miejsca uzupełnienia zapasów.Z noclegami jest w zasadzie podobnie. Są, ale… w okresie wakacyjnym w Mielniku nie było szans na wolną kwaterę. W deszczowy dzień musiałam wracać do motelu pod Siemiatyczami.
Czy trasa jest odporna na deszcz?
Jakie opony? Cadex GX o szerokości 40 mm. Niczego mi nie brakowało, niczego nie było w nadmiarze. Trzeciego dnia deszcz padał ciągły, ale nie był wyjątkowo intensywny i następnego dnia nie było po nim śladu. Gdyby było deszczowo lub po opadach, wybrałabym coś z większym bieżnikiem np Pirelli Cinturato Gravel M.
Jeśli macie jakieś pytania, zadawajcie w komentarzu. Na pewno postaram się opowiedzieć. A jak nie ja, to zawołamy tu organizatorów.
Ultra Race Dolina Bugu – film
Jeśli chcecie poczuć atmosferę jaka panuje na trasie tego wyścigu zapraszam do obejrzenia pierwszej części filmu, który nagrałam w trakcie objazdu. Oczywiście w filmie brakuje jednej najważniejszej rzeczy – klimatu wyścigu i uczestników, ale to już
VIDEO
Relacja filmowa. URDB: dzień 1
Już sam start w Nieporęcie pokazuje, że zapowiada się dobry dzień. Na miejsce dojechałam pociągiem, z którego wyszłam i od razu natrafiłam na ścieżkę rowerową. Gdy pięć kilometrów dalej ze ścieżki, po której jadę, przeganiam dwa żurawie, a potem przysłuchuję się ich wzajemnym przegadywaniem się, jestem w wniebowzięta.
W Broku od razu znajduję hotel i decyduję o noclegu.
To był super dzień, ale kolano, które jeszcze nie działa jak należy, potrzebuje odpoczynku.
Już po 15 minutach jazdy spotykam na trasie żurawie. Zieleń, błękit i złote zboża – tak zapamiętam te trasę. Pierwsze spotkanie z Bugiem. Nadbużański Park Krajobrazowy. Trasa przebiega tuż przy rzece. Widoki są zjawiskowe. Ciężko się nie zatrzymywać i nie kontemplować.
URDB: dzień 2 i 3
Drugi dzień to znów jazda wzdłuż wałów. Całkiem spory odcinek. Jadę już jednak dołem. Pojawia się coraz więcej bocianów. Początkowo chciałam liczyć, ile będzie ich wszystkich na trasie. Po 120. bocianie jakoś przestałam.
Nocleg drugiego dnia nad Bugiem w Mielniku.
W tym miejscu byłby super biwak. Miejscami rzeka jest naprawdę ogromna. Szumące trawy nad brzegiem. I znów jazda wsród pól. Bar Lepirożek w Siemiatyczach I zaskakujący obiekt :)
Trzeci dzień wita mnie deszczem. Do 12 siedzę sobie w tubie nad rzeką.
Śniadanie w plenerze. Deszczowy biwak sprzyjał refleksji.
URDB: dzień 3
Trzeciego dnia dołącza do mnie Patrycja, organizatorka wyścigu. W planach mamy wspólne zrobienie podlaskiej części trasy. To znakomity pomysł. Po dwóch dniach samotności zdecydowanie przyda mi się towarzystwo.
Na zakończenie dnia babka ziemniaczana w Smakach Podlasia. Idealne podsumowanie.
Żal, że to koniec, chciałoby się jechać dalej, tym bardziej, że tu rzeka staje się bardziej dzika.
Grabarka Spotykamy wielu innych rowerzystów. Podlaskie szutry Prawie przy samej granicy z Białorusią To rejony mocno przesiąknięte kultem. Cerkiew Ziemniaczana babka w Smaki Podlasia – spróbujcie koniecznie.
