Przejechanie rowerem polskiej części łańcucha Karpat znalazło się na mojej bucket list już po pierwszej prawdziwej, górskiej, rowerowej wycieczce. Kultowa w tamtych czasach Transcarpatia, kilka opisów przejazdu rowerem przez Główny Szlak Beskidzki znalezionych w internecie. To wszystko działało na wyobraźnię. Trochę jednak czasu musiało minąć zanim udało się zrealizować to „marzenie”.
Swoja drogą, to bardzo ciekawe, że osoby dopiero zaczynające jazdę po górach od razu w głowach mają jedne z najtrudniejszych wyzwań, jakim jest zrobienie kilkuset kilometrów po wyjątkowo trudnych górskich szlakach.
Dziś z perspektywy czasu stwierdzam, iż to, że Karpaty tak długo na mnie czekały, wyszło mi tylko na dobre. Po kilkudziesięciu przejechanych maratonach, niezliczonych wycieczkach, wypychach, karkołomnych zjazdach, złapanych gumach i nieraz wypadkach, wiedziałam czego się spodziewać. Miałam należyty szacunek do tych gór i trasy jaką przyjdzie mi pokonać.
Po przejechaniu dwa lata temu Małego Szlaku Beskidzkiego, naturalną koleją rzeczy było wreszcie zaplanowanie przejazdu Głównym Szlakiem Beskidzkim. Świadomość wyrypy, jaka mnie tam czeka, sprawiła, że przygotowania do tego ciągnęły się i ciągnęły, i nigdy nie było na to wystarczająco czasu. Jak się okazało, nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.
Gdy pod koniec zeszłego roku dowiedziałam się o reaktywacji Transcarpatii, ale na styl bikepackingowy, wiedziałam, że to jest wyścig specjalnie zrobiony dla mnie. Tym bardziej, że miałam już za sobą bikepackingową wprawkę na wyścigu Wisła 1200, urządzanym przez tego samego organizatora.
Carpatia Divide, bo tak ostatecznie nazwany został wyścig, miała liczyć 624 km i bagatela 16 tys. metrów przewyższenia. Podstawową zasadą wyścigu była samowystarczalność, czyli przejazd trasy, bez jakiegokolwiek wsparcia z zewnątrz osób trzecich. W skrócie: ty, twój rower, tobołki jakie na niego zapakujesz i karta kredytowa w celu dokonywania zakupów w napotykanych sklepach, tudzież schroniskach. Limit czasu pokonania trasy: 200 godzin.
Mój plan na Carpatię zakładał spokojne, turystyczne pokonanie trasy tak, by tylko zmieścić się w limicie 200 godzin.
Co z tego wyszło?
Galeria z opisem poniżej.
Ustroń – Wielka Racza
71 km 2480 metrów przewyższenia
Przygodę zaczynamy na rynku w Ustroniu. Na starcie ostatecznie staje 157 śmiałków. Start punktualnie o 10:00.
Jeszcze przed startem podczas licznych rozmów między zawodnikami, kilka osób zwraca uwagę na mój minimalistyczny bagaż. Czy 20 kg razem z rowerem to mało? Będzie o tym osobny wpis.
W ostatnim momencie na start zdecydował się też redaktor Grzegorz z BIKE. Razem zawsze jakoś łatwiej się męczyć.
Jednym z uczestników był też Marcin, bardziej znany jako BUSHCRAFTOWY. Przez chwilę pomyślałam, że może warto się go trzymać, bo w końcu zna najlepsze sposoby przetrwania w dziczy.
Ale po rozgrzewkowym asfalcie szybko zaczął się teren i pierwszy wypych. Ja zaczęłam dokumentować wysiłki uczestników a Bushcraftowy mi uciekł.
Na szczęście Grzegorz został i razem mogliśmy delektować się pierwszymi widokami.
Poniwiec, czyli Mała Czantoria była pierwszym zdobytym przez nas wzniesieniem.
Humory na widok pierwszego szczytu :)
Ale zaraz po nim wspinaczka na starszą siostrę, Wielką Czantorię.
Przez chwilę zastanawialiśmy się, czy wejść na wieżę i przyfocić jakieś widoczki, ale chyba byłaby to już przesada. W końcu Carpatia Divide to wyścig, a przed nami wymagający techniczny zjazd.
Ze zjazdów zdjęć w tej relacji niestety nie będzie. Musicie na słowo uwierzyć, że były wymagające i ciężko było wtedy wyciągać GoPro z kieszonki. Czerwonym szlakiem granicznym przez Soszów docieramy do Stożka. Tu chwila oddechu i kolejny „syty” zjazd w kierunku Kubalonki.
Z Kubalonki szosowo na Stecówkę, trochę terenu na Pietraszonkę i znów asfalt na kultowy Koczy Zamek.
W brzuchu zaczyna burczeć. Od razu w głowie pojawia się wizja Karczmy pod Ochodzitą i tamtejszych naleśników. Jest jednak długi weekend więc strategicznie zatrzymujemy się w przyjemnym małym barze nieco wcześniej.
Ochodzita to ten (znów) kultowy, stromy podjazd po płytach z jeszcze bardziej kultowym zjazdem.
Nadzwyczaj lekko podjechałam tym razem te płyty, równie lekko poszedł zjazd, którego trochę się obawiałam jadąc z tobołkami na kierownicy.
Za Ochodzitą trasa Carpatia Divide pokrywała się w znacznej części z trasami MTB Trophy, były więc pyszne single i srogie podjazdy. Na jednym z nich zastaliśmy nadprogramowy bufet robiony przez zaszłorocznego uczestnika Wisły 1200. To jest klimat.
Potem był już tylko mega długi podjazdo-wypych na królową – Wielką Raczę.
Było jeszcze dość wcześnie, ale zdroworozsądkowo postanowiliśmy tu zatrzymać się na pierwszy nocleg. Wieczorny schroniskowy klimat skusił nas i tyle. W końcu byliśmy na urlopie.
Carpatia Divide – dzień drugi
Wielka Racza – Korbielów
59 km 1180 metrów przewyższenia
Wstajemy rano prawie pełni energii. Bufet oczywiście zamknięty, ale my przezornie wcześniejszego wieczoru zaopatrzyliśmy się w jagodowe ciasto, które mimo iż było przepyszne, to jakoś średnio nam wchodziło w formie śniadania.
W schronisku na Wielkiej Raczy nocowała całkiem spora liczba uczestników. Przyjechali dużo później niż my, a wstali wcześniej. Zdało mi się, że mam deja vu. Na Wiśle 1200 codziennie rozgrywał się ten sam scenariusz. Wyjeżdżaliśmy z noclegu ostatni, w ciągu dnia po drodze mijaliśmy konkurencję i znów pierwsi lądowaliśmy na noclegach. Strategia nastawiona na odpowiednią regenerację, czyt. ilość snu, znakomicie zdawała egzamin i na Carpatii.
A regeneracja była potrzebna, bo za Wielką Raczą aż do Wielkiej Rycerzowej czekał nas odcinek, jak same nazwy wskazują Wielce wymagający.
Single, wypychy, zwalone drzewa. Single, wypychy, zwalone drzewa.
Single, wypychy, zwalone drzewa. Single, wypychy, zwalone drzewa.
Dwa kawałki ciasta to zdecydowanie za mało na ten fragment. Nie zatrzymaliśmy się jednak w Bacówce, a postanowili zjechać do Ujsoł, na „normalne” śniadanie pod sklepem.
Nie zdziwiliśmy się, gdy okazało się, że w pierwszym sklepie na tracku zabrakło bułek i jogurtów pitnych. Ci przed nami je dosłownie wymietli. Na szczęście w następnym sklepie było już trochę lepiej.
A kalorii trzeba było załadować sporo, bo szlak dalej nie odpuszczał.
Single trawersujące Boraczy i Lipowski Wierch to jedne z tych (znowu) kultowych w rejonie. Są widokowe i techniczne, jednak wysysają energię z człowieka momentalnie. Są trudniejsze niż na zdjęciach ;)
To niestety ostatnie zdjęcie z tego dnia. Gdzieś za tą łąką pod Rysianką, w drodze na Halę Miziową doszły nas odgłosy zapowiadanej w prognozach pogody burzy. Niewiele czasu minęło, jak i sama burza zaszczyciła nas swym towarzystwem. Lunęło deszczem konkretnie. Wypych roweru na Halę Miziową stał się jeszcze bardziej wymagający niż zazwyczaj. Nie mówiąc o technicznym zjeździe do Korbielowa po kamieniach i korzeniach w tej ulewie. Specjalnie nie zatrzymywaliśmy się w schronisku, bo wiedzieliśmy, że już nic nas nie przekona, by z niego wyjść.
Zjechaliśmy w fanfarach gromów i błyskawic na Korbielowa, znaleźliśmy nocleg w kwaterach prywatnych i rozpoczęliśmy akcję wielkie suszenie, by następnego dnia odrobić „niezrealizowane” dziś kilometry.
Carpatia Divide – dzień trzeci
Korbielów – Kościelisko MTB Hostel
110 km 2581 metrów przewyższenia
„bo po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój” – słoneczny poranek dnia trzeciego przez chwilę wprawił nas w zastanowienie, czy ta wczorajsza burza w ogóle miała miejsce? Analizując track GPX przed startem, wiedziałam, że najgorsza cześć trasy to pierwsze 120 km. Kogo nie złamie Beskid Śląski i Żywiecki ten najprawdopodobniej wytrwa do końca wyścigu.
Moje wnioski z analizy były słuszne. Od Korbielowa trasa zaczęła być bardziej jezdna
(nie wypychana) i można było trochę odrobić wczorajsze straty. Szybko dojechaliśmy do kompleksu Babia Góra Trails.
Przy okazji zaliczając kolejny nadprogramowy bufet organizowany przez jednego z uczestników Wisły 1200.
Po wczorajszej burzy ani śladu, warunki na trasach miodne. Aż w głowie zrobiło się lżej.
Jedyne foto z Babia Góra Trails to ze ścieżki Tabakowy trawersującej zbocza Mędralowej z widokiem na Babią Górę.
Gdzieś w międzyczasie zdążyliśmy się wspiąć asfaltem na Przełęcz Krowiarki, by stamtąd zjechać do Zubrzycy, skąd daleko na horyzoncie naszym oczom ukazał się cel tego dnia – Tatry
Szuterkami dotarliśmy do miejscowości Podwilk. Gdzie oczywiście znów zatrzymaliśmy się na ładowanie węgli.
Te spotkania pod sklepami z innymi zawodnikami są nieodłącznym (mega pozytywnym) elementem tego typu wyścigu. Oczywiście, jeśli tylko nie jedziesz w czołówce i nie walczysz o super miejsca.
Po tym postoju niestety musieliśmy rozstać się z Grzegorzem. Jego kolano wyraźnie nie chciało współpracować. Umówiliśmy się, że każdy swoim tempem dotrze do Kościeliska, gdzie planowaliśmy nocleg.
Podjazd pod Magurę Witowską był łagodnie nastromiony, ale bardzo dłuuuuugi.
„Epickie” ;) widoki na górze szybko zrekompensowały trud wspinaczki.
Przyjemny techniczny zjazd także.
W Witowie nieoczekiwanie dołączył do mnie znów Grzegorz. Bolące kolano zmusiło go do modyfikacji trasy, ale ostatni podjazd na Butorowy Wierch postanowił nie odpuszczać.
Była to bardzo dobra decyzja, bo akurat zaczęła się złota godzina i widoki dość mocno spowalniały nasze tempo, dzięki czemu kolano dawało radę.
Przez to niestety na sam Butorowy Wierch dotarliśmy już po zmroku. Zjazd technicznym singlem Rowerowego Podhala po ciemku, bez lampek (bo przecież na jeden zjazd nie chciało nam się ich montować) na zawsze zostanie w naszej pamięci.
Nocleg tego dnia zapewnił nam MTB HOSTEL – super miejscówka w Kościelisku, z daleka od zgiełku i hałasu Zakopanego.
Carpatia Divide – dzień czwarty
Kościelisko MTB Hostel – Schronisko pod Durbaszką
93 km 1791 metrów przewyższenia
Czwarty dzień Carpatia Divide rozpoczęłam sama. Grzegorz musiał zrezygnować. Przejazd przez Zakopane szykujące się do Turnieju Skoków nie należał do przyjemnych.
Niestety bardzo szybko nieprzyjemne odczucia związane z brakiem kultury kierowców na drodze, zmieniły się w smutną rzeczywistość. Jeden z jadących przede mną uczestników na moich oczach został potrącony przez samochód.
Akcja ratunkowa pochłonęła dużo energii i czasu. Na szczęście dziś już wiem, że wszystko skończyło się dobrze. Jednak spory asfaltowy fragment, idący w kierunku Morskiego Oka, wyprzedzana przez jeżdżących jak wariaci kierowców busów, jechałam jak z duszą na ramieniu. Za Głodówką ruch zmalał, zamiast żela przyjełam dwa oscypki…
… i z nieukrywaną radością przyjęłam fakt wjazdu w teren. Zdecydowanie bardziej wolę się rozwalić na kamieniach i korzeniach z własnej winy, niż być rozjechaną przez zakopiańczyka goniącego za dutkami.
Tym bardziej, że zaczęły się bardzo widokowe tereny Pętli Spiskiej. Potem wyparte z pamięci mojej i aparatu, za to bardzo angażujące błota rezerwatu Niebieska Dolina.
Po krótkim odpoczynku w Kacwinie, szybko wdrapaliśmy się na Frankowską Horę, skąd ciężko było zjechać, bo panorama 360 stopni jednocześnie z widokiem na Tatry i Trzy Korony, zapierała dech w piersiach (nie umiem zdobyć się tutaj na inne opisanie tej sytuacji).
W ten dzień, po wypadku, wyraźnie nie miałam głowy do zdjęć. Nie uwieczniłam na kliszy „emocjonującego” przejazdu turystyczną autostradą wzdłuż spływu Dunajca, ani Wesołego Miasteczka na szczawnickiej Palenicy. Podobno jechaliśmy też fragmentem Singltrails Lechnica, ale przyznam, że nie zauważyłam. Chyba słabe coś te trailsy ;)
Aparat wyciągnęłam dopiero gdzieś na halach na szlaku granicznym prowadzącym do Schroniska pod Durbaszką, gdzie znów z racji pieknych okoliczności przyrody postanowiłam nocować.
Carpatia Divide – dzień piąty
Schronisko Pod Durbaszką – Krempna
124 km 2585 metrów przewyższenia
Nocleg w schronisku był bardzo dobrym pomysłem. Poranek przywitał nas znów zjawiskowymi widokami. Śniadanie mistrzów w postaci dwóch rogalików 7Days dały siłę na pierwsze kilometry oraz obfitujący w kamienie i korzenie wymagający zjazd z Eliaszówki do Piwnicznej.
Piwniczna – to tu miałam dotrzeć wczoraj, ale przez durnego kierowcę w Zakopanem się to nie udało. Szybko zjadam już nieco lepsze drugie śniadanie, bo do zrobienia jest przede mną raptem 700 metrów przewyższenia
Oj było co jechać i wypychać.
Na szczęście gdzieś w połowie drogi na Jaworzynę Krynicką jest i miejsce na przerwę na kawę – Schronisko Łabowiec. Cisza, spokój, chill.
Czego nie można powiedzieć o Jaworzynie Krynickiej. Tu jest jeszcze gorzej niż na mijanej wczoraj Palenicy. Szybko się stąd zmywamy, w Krynicy też nie marnujemy czasu.
A za Krynicą zaczyna się inny świat. Małe wioski, łagodne szutry, niewymagające asfalty, cisza i spokój Beskidu Niskiego robią na mnie wrażenie. Nawet nie mam ochoty wyciągąć aparatu na foto. Dopiero nad jedną z rzek przypominam sobie, że jednak trzeba na bieżąco dokumentować przygody.
Pogoda w dalszym ciągu dopisuje, korzystam więc z każdej możliwości choć chwilowego ochłodzenia.
Pojawia się wschodnia architektura.
I dwujęzyczne nazwy miejscowości.
Wjeżdżamy w Magurski Park Narodowy, który nie robi na nas żadnego wrażenia. A jeśli już, to tylko negatywne (tak dziurawych i niebezpiecznych asfaltów nie spotkaliśmy nigdzie). Gdzieś po drodze, na jednej z górek mijamy grzybiarzy, którzy w nowoczesny sposób zbierają grzyby rosnące tuż przy poboczu. Jadą samochodem 5 km/h i wystawiają tylko głowy przez okna. Gdy wypatrzą grzyba auto się zatrzymuje, wyskakuje z niego dziewuszka, myk ścina grzybka i dalej hop żółwim tempem samochód sunie drogą.
Takim sposobem docieramy do Krempnej, gdzie już po ciemku robimy zakupy i znajdujemy wygodne łóżko i łazienkę w jednej z agro.
Carpatia Divide – dzień szósty
Krempna – Cisna Bacówka pod Honem
92 km 1779 metrów przewyższenia
Świt dnia szóstego jest jeszcze bardziej zjawiskowy niż dnia piątego.
Jedziemy leniwie przez wioski.
Podziwiamy kolejne obiekty architektury sakralnej.
Aż w końcu pokonujemy pierwszy OS tego dnia – ścieżka wzdłuż potoku Wilsznia – tu trochę się rozbudziliśmy.
Fragment prowadzący Drogą Krajową do końca nas rozbudza. Zdaje się, że kierowcy tirów są bardziej zaspani niż my, bo nas na drodze nie widzą. Docieramy do granicy Polski w Barwinku i pod Orlenem próbujemy rozplanować najbliższe godziny.
Zapomniałam napisać. Od wczoraj jedziemy razem z Michałem. To znaczy trochę razem a trochę nie. Ale generalnie spotykamy się w punktach strategicznych. Teraz czeka nas 40 km bez sklepu i żadnego domu czy gospodarstwa. Trzeba mocno przemyśleć zaopatrzenie w wodę i jedzenie.
Drugi OS tego dnia zaczyna się od przejazdu obok Wieży Widokowej na Dukli. Gdy tam byliśmy wydawało mi się, że to obiekt niedostępny dla turystów. Teraz, podczas przygotowywania tej relacji przeczytałam w internetach, że podobno wieża jest udostępniona dla zwiedzających. Może kiedyś tam wrócę.
Zaraz za wieżą zaczyna się teren. Całkiem wymagający. Taki już „bieszczadzki”. Czyli błoto, kałuże, koleiny i czasem tylko płynna jazda. Doczekaliśmy się.
Przy okazji pokonujemy też kilka zwalonych drzew.
Na nasze szczęście od kilku dni szczególnie nie pada, więc i teren jest łaskawy, a błota w końcu zamieniają się w szutry.
I wita nas informacja, której obawiałam się najbardziej – teren opanowany przez niedźwiedzie. Od teraz, już do końca wyścigu na plecach czuć będziemy oddech niedźwiedzia.
Nie pamietam, czy to zdjęcie robione jest jeszcze przed czy już po Komańczy, ale musicie wiedzieć, że szczęśliwie docieramy właśnie do Komańczy zaliczając pozytywnie drugiego OSa. Pod Delikatesami Centrum ładujemy znów żarcie, by podejść do OSu nr 3 tego dnia.
A OS trzeci tego dnia to jeden z bardziej atrakcyjnych, technicznych szlaków mtb/enduro w Bieszczadach.
Najpierw na rozgrzewkę, a może bardziej ochłodę, pokonujemy asfaltowy fragment Przełomu Osławy pod Duszatynem.
A potem atakujemy (choć może bardziej on nas atakuje) czerwony szlak z Przełęczy Żebrak w kierunku Cisnej.
Kto jechał tym szlakiem, ten zrozumie, dlaczego nie posiadam więcej zdjęć z tego dnia. Wymagający, techniczny szlak idący raz w górę raz w dół. Wodzący rowerzystę za nos, bo gdy już myślisz, że pokonałeś ostatni podjazd i przed tobą tylko deniwelacja, twoim oczom ukazuje się kolejny wypych. I tak nieskończoną ilość razy.
Na podsumowanie niczym wisienka na torcie stromy zjazd wzdłuż nieczynnego orczyka. Mnie pokonał.
Do Bacówki pod Honem dotarłam wyjeżdżona, ale dość wcześnie. Wystarczająco wcześnie, by coś zjeść i pojechać dalej. Bardzo kusiło zrobienie dziś większej ilości kilometrów, by jutro na świeżo wjechać na metę. Klimat w Bacówce tak mi się spodobał i zaczęli dojeżdżać kolejni uczestnicy, którzy planowali tu nocleg, że ostatecznie postanowiłam zostać. Załatwiłam pokój, strawę i napitek, a potem udałam się do ogniska na wieczorne bieszczadzkie ???
Nie długo trwał jednak ten błogi stan. Jeden z panów przy ognisku zapytał mnie w pewnym momencie, czy ja tak długo dziś tu siedzę. Odpowiedziałam, że nie, przecież jestem tu raptem od może dwóch godzin. Na to on, że to w takim razie musiała być jakaś inna dziewczyna od nas.
Na te słowa troszkę mnie zmroziło.
Po wypadku Marcina w Zakopanem, jego dziewczyna April, z którą jechałyśmy jako pierwsze ciągle się tasując, zrezygnowała z wyścigu. Wydawało mi się, że po jej rezygnacji nie ma z przodu już żadnej dziewczyny. Ucieszyłam się, że jadąc turystycznym tempem będę na mecie pierwszą kobietą. A tu nagle obuch w głowę. Jednak jest ktoś przede mną. Jak to możliwe?
Sprawa była jasna. Nie śledziłam wcześniej w ogóle trackingu, ale możliwe że faktycznie ktoś z nieaktywnym albo szwankującym trackerem jest przede mną. Nici z chillu przy ognisku, trzeba iść spać. Rano, skoro świt pobudka i ostatnie kilometry na spinie.
No bo jednak fajnie byłoby być pierwszą kobietą, która przejechała Carpatia Divide.
Carpatia Divide – dzień siódmy
Cisna Bacówka pod Honem – Muczne
75 km 1600 metrów przewyższenia
Nie pamietam, kiedy ostatnio wstałam tak wcześnie rano. Chyba nigdy. 4:30 to częściej godzina, kiedy kładę się spać. Tak jak np dziś, bo chcę ten wpis napisać do końca.
Nie pamietam też, kiedy ostatnio z takim zacięciem pokonywałam kolejne kilometry. Po drodze w Kalnicy otwierałam z panem sklep o 7 rano, by kupić jogurt, Studencką czekoladę i Kofolę. To musiało wystarczyć mi na ostatnie 50 km.
Nie pamietam kiedy tak szybko wypychałam rower pod górę. Zapominając nawet o niedźwiedziach czających się w krzakach.
Tylko na Dwernik Kamień zatrzymałam się na dłużej, bo widoki rozwalały system.
A jaki był z niego zjazd…
Całą trasę napierałam, nie zważając nawet na to, że od wczoraj nie działał mi największy blat z tyłu. Wyimaginowanej przeciwniczki jednak nie dogoniłam aż do Mucznego.
Na metę wjechałam kilka minut po 12 w południe. Jako pierwsza. Z tego wszystkiego nawet GoPro przestało działać i nie mam zdjęcia z tej najważniejszej chwili :)))
Dopiero po chwili ogarnięcia, na metę przybył Ojciec Dyrektor Leszek i oficjalnie pogratulował wyniku wręczając nagrody.
Jako pierwsza z kobiet przejechałam 624 km pokonując ponad 16 tysięcy metrów przewyższenia.
Cudownym zbiegiem okoliczności GoPro też się nagle odwiesiło, więc razu zrobiłam foto na potwierdzenie sytuacji.
Potem to już tylko jedzenie, rozmowy, jedzenie, rozmowy. Ssanie w żołądku włączyło się na potęgę.
W miasteczku zawodów zostaliśmy naprawdę godnie ugoszczeni a klimat wśród finiszerów panował wyjatkowy.
Ostatnie pamiątkowe zdjęcia i rozmowy, żal było opuszczać to miejsce.
I to już tak właściwie byłby koniec.
Nogi już w sumie nie bolą, a głowa cały czas pełna wrażeń i widoków.
Jeśli dotarliście aż tutaj to znak, znak, że i na was czeka przygoda z Carpatia Divide.
Wystarczy kliknąć i się zapisać na kolejną edycję – Carpatia Divide
Dzięki za obszerna relacje. Czekałem na nią topiąc się w hiszpańskim słońcu śledząc was a raczej wasze kropki na trakingu. Gratuluje wygranej jak i wszystkim ukończenia tej pięknej imprezy. W moim kalendarzu już od dawna wpisana wiec za rok widzimy się na trasie
Fajne zdjęcia. Gratuluję. Tempo wycieczkowe i wygrana?Wielki szacunek. Już sobie wyobrażam jakie to tempo wycieczkowe mogło być:))
Tez się noszę z zamiarem udziału w takiej imprezie ale mam niestety jeden problem. W sumie jedyny problem. Urlop- nie zawsze wszystko można zaplanować tak jak by się chciało.
Mamba – Lael Wilcox w polskim wydaniu. :)
O Jezusku! Jak widzę te fotki to mam ochotę rzucić wszystko i wyłącznie zatracić się w jeżdżeniu, a tu człek tyra i tyra…
Dużo słoneczka koleżance życzę!
Oj, nie śmiałabym się porównywać.
Niestety tak normalnie na jazdę też czasu brak, bo pracować trzeba i pisać bloga :)
To był urlop, zamiast z drinkiem z palemką.
Dzięki za miłe słowa.
Trafne pytanie.
Zdecydowanie tak. Grip Shift się sprawdził. Mimo iż nie było to zamierzone. Ale jak zobaczyłam, że rower ma taką manetkę, od razu pomyślałam, że to może być plus.
Druga sprawa, to jednak jazda mtb jest zupełnie inna niż po głównie płaskich wałach i ręce częściej zmieniają pozycję, odpoczywają.
Rower spisał się znakomicie. Chyba nie wybrałabym innego. Był modyfikowany, o tym najprawdopodobniej będzie można przeczytać w Magazynie Bike.
Siodełko też nie seryjne – Bontrager Montrose Pro. Niestety nie moje, redakcyjne.
Wielki szacun i gratulacje. Dziękuję za relację, popłakałem się czytając. Wspaniałe uczucie zobaczyć, wyobrazić sobie odrobinę klimat – dzięki, dzięki, dzięki!
Gratulacje! Przez Twoją relację zachorowałem na Carpatia Divide! jak ja chciałbym to przeżyć! może za rok… ;)
sztywniak czy jednak full polecasz do takiej wyprawy? takiej bez ciśnienia na wynik tylko by przejechać w limicie czasu.
Cześć, bardzo Cię proszę o kilka praktycznych rad dotyczących używania nawigacji GPS podczas kilkudniowych tras. Czy gdybyś jechała CD dzisiaj, wybrałabyś Wahoo, Garmina, czy może jeszcze coś innego ? Chodzi głównie o to, jak w praktyce wygląda dokładność prowadzenia po trasie / ogólna funkcjonalność i ile trzymała bateria w Wahoo ?Ostatnio testuję rozwiązanie polegające na zaadaptowaniu telefonu z Mapy.cz jako nawigacji (oprócz mapy brak jakichkolwiek innych aplikacji w telefonie, założona karta SIM tylko z dostępem do internetu). W trakcie jazdy telefon pracuje w trybie offline, jadę z wyłączonym ekranem, słuchając komunikatów głosowych, tylko czasem włączam ekran w newralgicznych punktach trasy. Okazuje się że w takim układzie bateria w telefonie wytrzymuje kilka dni. Co myślisz o takim rozwiązaniu na kilkudniowe trasy ? Pozdrawiam – Tomek
Przejechałam kilka ultra na Wahoo i kilka na Garminie. To bardzo porównywalne urządzenia. Różni je głownie filozofia działania.
Obecnie garmin jest w stanie wytrzymać około 24-30 godzin. Szczerze to dawno go nie sprawdzałam na tak długo. Zazwyczaj ładuje licznik nocą na odpoczynku.
Niestety jeśli chodzi o posługiwanie się telefonem jako nawigacją, to nie jestem tu specjalistą, bo nigdy tego nie robiłam.
Nie mogłabym mieć telefonu na kierownicy, zajmuje za dużo miejsca, za duże ryzyko rozwalenia, czy komunikaty słowne wystarczają – mam watpliwości.
Ale w internecie spotkałam się z osobami, które tak jeżdżą.
Dla mnie jest to nie wygodne i nie praktyczne. Ale też kupienie licznika nie jest wielkim wydatkiem, bo rower co moja pasja i prawie druga praca, więc nie wyobrażam sobie jazdy bez niego.
Super, dzięki, właśnie o takie informacje mi chodziło. Zgadza się, telefon na kierownicy jest niewygodny i narażony na uszkodzenia, a także zasłania małą, ale istotną część część podłoża w okolicach przedniego koła (dyskomfort na technicznych zjazdach). Testuję rozwiązanie z telefonem głównie dlatego, że sama mapa.cz jest mega dokładna, na bieżąco aktualizowana (dane pochodzą z OSM więc są pieczołowicie aktualizowane przez samych użytkowników), zawiera wszelki ścieżki leśne, nowo powstałe traski, skróty itd… co bardzo się przydaje w wyznaczaniu tras „na dziko” z punktu A do punktu B, a dodatkowo w górach można szybko przeanalizować nachylenia poszczególnych odcinków i od początku wiadomo, gdzie będą wypychy. Jak to wygląda w przypadku Wahoo / Garmina ? Używałaś ich może do wyznaczenia trasy z punktu A do punktu B w nowym, nieznanym terenie ? Jeszcze ostatnie pytanie dotyczące bezpośrednio CD – jakie urządzenie rejestrujące traskę jest dostarczane uczestnikom ? To zwykły lokalizator który wrzuca się do plecaka, czy musi to być zamontowanie na kierownicy ? Czy da się jakoś sprawdzić, czy to urządzenie cały czas działa na trasie ?
Oj tak, bardzo lubię mapy.cz i często z nich korzystam, jednak tylko w domu na komputerze.
Garmin i Wahoo służą moim zdaniem raczej do nawigowania po wyznaczonym śladzie który przygotujesz sobie w domu.
Kilka razy wyznaczałam trasę w terenie i nie było źle, ale czasem bywają też niespodzianki.
Na zawodach dostajesz małe pudełeczko które rejestruje Twoją pozycję.
Można wrzucić do plecaka, ale co jakiś czas warto sprawdzić poziom naładowania. Zazwyczaj są jakieś diody i przyciski np do zresetowania urządzenia.
Dzięki za cenne rady. Koniec końców Garmin z mapą Topo zamówiony. Chociaż testowałem ostatnio też Locus Maps z mapą LM Poland i jest wypas, w końcu trafiłem na w pełni konfigurowalny mapo-kombajn. Chyba najlepsze rozwiązanie to będzie Garmin na kierownicy i wspomagająco Locus na telefonie, schowany w torbie pod ramą.
Strona posługuje się plikami cookies w celu prawidłowego jej działania. Kontynuując zgadzasz się na korzystanie z plików cookies zgodnie z naszą polityką prywatności.
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
Komentarze
39 KomentarzeMariusz
sie 26, 2019BRAVO po prostu
mamba
sie 26, 2019Dziękuję :)
Jakub
sie 26, 2019Brawo Mambo! Widok i zjazd z Dwernika Kamienia też zrobiły na mnie kiedyś wrażenie…
mamba
sie 26, 2019Ja na pewno musze jeszcze pojechać w Bieszczady.
Krzysztof
sie 26, 2019Dzięki za obszerna relacje. Czekałem na nią topiąc się w hiszpańskim słońcu śledząc was a raczej wasze kropki na trakingu. Gratuluje wygranej jak i wszystkim ukończenia tej pięknej imprezy. W moim kalendarzu już od dawna wpisana wiec za rok widzimy się na trasie
mamba
sie 26, 2019Dzięki za doping.
to do zobaczenia na trasie w przyszłym roku :)
Rmi
sie 26, 2019Gratki
Ewa
sie 26, 2019Gratuluję!!!
Norbert
sie 26, 2019Gratulacje i Wieeeelki Szacun za wynik!! Zuch dziewczyna!
Grzegorz
sie 26, 2019Fajne zdjęcia. Gratuluję. Tempo wycieczkowe i wygrana?Wielki szacunek. Już sobie wyobrażam jakie to tempo wycieczkowe mogło być:))
Tez się noszę z zamiarem udziału w takiej imprezie ale mam niestety jeden problem. W sumie jedyny problem. Urlop- nie zawsze wszystko można zaplanować tak jak by się chciało.
magda
sie 26, 2019Gratki! Relacja fantastiko, obrazki jeszcze lepsze.
Piotr
sie 26, 2019Mamba – Lael Wilcox w polskim wydaniu. :)
O Jezusku! Jak widzę te fotki to mam ochotę rzucić wszystko i wyłącznie zatracić się w jeżdżeniu, a tu człek tyra i tyra…
Dużo słoneczka koleżance życzę!
mamba
sie 27, 2019Oj, nie śmiałabym się porównywać.
Niestety tak normalnie na jazdę też czasu brak, bo pracować trzeba i pisać bloga :)
To był urlop, zamiast z drinkiem z palemką.
Dzięki za miłe słowa.
Tomek
sie 27, 2019Czy po ubiegłorocznych problemach na Wisła 1200 z kciukiem na manetkach typu rapid fire, w tym roku Grip Shift okazał się lepszym wyborem?
mamba
sie 27, 2019Trafne pytanie.
Zdecydowanie tak. Grip Shift się sprawdził. Mimo iż nie było to zamierzone. Ale jak zobaczyłam, że rower ma taką manetkę, od razu pomyślałam, że to może być plus.
Druga sprawa, to jednak jazda mtb jest zupełnie inna niż po głównie płaskich wałach i ręce częściej zmieniają pozycję, odpoczywają.
Piotrek
sie 27, 2019jak sprawdził się canyon lux? siodełko stockowe? jakieś naprawy po drodze?
mamba
sie 27, 2019Rower spisał się znakomicie. Chyba nie wybrałabym innego. Był modyfikowany, o tym najprawdopodobniej będzie można przeczytać w Magazynie Bike.
Siodełko też nie seryjne – Bontrager Montrose Pro. Niestety nie moje, redakcyjne.
Grzegorz
sie 27, 2019Gratulacje
Grzegorz
sie 27, 2019Tym większego gratulacje, że piszesz o swoim tempie jako wycieczkowym. Boję się pomyśleć jakie masz wyścigowe tempo;)
mamba
sie 27, 2019Nie mam, bo nie mam kondycji :) Organizm pozwala tylko na wycieczkowe.
AKalfas
sie 27, 2019Wielki szacun i gratulacje. Dziękuję za relację, popłakałem się czytając. Wspaniałe uczucie zobaczyć, wyobrazić sobie odrobinę klimat – dzięki, dzięki, dzięki!
mamba
sie 27, 2019To teraz trzeba wystartować :)
Jurek
sie 27, 2019BRAWO MAMBA !!!
Cyprian
sie 27, 2019Pięknie
Aleksander
sie 27, 2019Gratulacje!!!
Jacek
sie 27, 2019Świetna relacja i gratuluję zwycięstwa ! :) Ale bardziej zazdroszczę przejechania Wisły ;)
mamba
sie 27, 2019Dzięki.
Każde z tych wyzwań na swój sposób wymagające.
seawolf688
wrz 12, 2019Gratulacje! Przez Twoją relację zachorowałem na Carpatia Divide! jak ja chciałbym to przeżyć! może za rok… ;)
sztywniak czy jednak full polecasz do takiej wyprawy? takiej bez ciśnienia na wynik tylko by przejechać w limicie czasu.
gravelopl
paź 4, 2019Szacun, podziw, zazdro.
mamba
paź 5, 2019Widzimy się w przyszłym roku? :)
Bordos
sty 28, 2020Bardzo ciekawy wyscig. Super relacja.
Do zobaczenia na szlaku
mamba
sty 30, 2020Dzięki, do zobaczenia.
Tomek
sty 29, 2020Ciekaw jestem, czy z perspektywy Carpatii na Luxie, na Wisłę ponownie wybrałabyś gravela, czy może byłby to jednak jakiś „turysta MTB” z prostą kierą?
mamba
sty 30, 2020Chyba mimo wszystko wybrałabym gravela ;)
W tym roku Pomorska 500 i zastanawiam się na jakim rowerze. Najprawdopodobniej będzie lekkie XC ;)
Tomek
lis 16, 2021Cześć, bardzo Cię proszę o kilka praktycznych rad dotyczących używania nawigacji GPS podczas kilkudniowych tras. Czy gdybyś jechała CD dzisiaj, wybrałabyś Wahoo, Garmina, czy może jeszcze coś innego ? Chodzi głównie o to, jak w praktyce wygląda dokładność prowadzenia po trasie / ogólna funkcjonalność i ile trzymała bateria w Wahoo ?Ostatnio testuję rozwiązanie polegające na zaadaptowaniu telefonu z Mapy.cz jako nawigacji (oprócz mapy brak jakichkolwiek innych aplikacji w telefonie, założona karta SIM tylko z dostępem do internetu). W trakcie jazdy telefon pracuje w trybie offline, jadę z wyłączonym ekranem, słuchając komunikatów głosowych, tylko czasem włączam ekran w newralgicznych punktach trasy. Okazuje się że w takim układzie bateria w telefonie wytrzymuje kilka dni. Co myślisz o takim rozwiązaniu na kilkudniowe trasy ? Pozdrawiam – Tomek
mamba
lis 16, 2021Przejechałam kilka ultra na Wahoo i kilka na Garminie. To bardzo porównywalne urządzenia. Różni je głownie filozofia działania.
Obecnie garmin jest w stanie wytrzymać około 24-30 godzin. Szczerze to dawno go nie sprawdzałam na tak długo. Zazwyczaj ładuje licznik nocą na odpoczynku.
Niestety jeśli chodzi o posługiwanie się telefonem jako nawigacją, to nie jestem tu specjalistą, bo nigdy tego nie robiłam.
Nie mogłabym mieć telefonu na kierownicy, zajmuje za dużo miejsca, za duże ryzyko rozwalenia, czy komunikaty słowne wystarczają – mam watpliwości.
Ale w internecie spotkałam się z osobami, które tak jeżdżą.
Dla mnie jest to nie wygodne i nie praktyczne. Ale też kupienie licznika nie jest wielkim wydatkiem, bo rower co moja pasja i prawie druga praca, więc nie wyobrażam sobie jazdy bez niego.
Tomek
lis 17, 2021Super, dzięki, właśnie o takie informacje mi chodziło. Zgadza się, telefon na kierownicy jest niewygodny i narażony na uszkodzenia, a także zasłania małą, ale istotną część część podłoża w okolicach przedniego koła (dyskomfort na technicznych zjazdach). Testuję rozwiązanie z telefonem głównie dlatego, że sama mapa.cz jest mega dokładna, na bieżąco aktualizowana (dane pochodzą z OSM więc są pieczołowicie aktualizowane przez samych użytkowników), zawiera wszelki ścieżki leśne, nowo powstałe traski, skróty itd… co bardzo się przydaje w wyznaczaniu tras „na dziko” z punktu A do punktu B, a dodatkowo w górach można szybko przeanalizować nachylenia poszczególnych odcinków i od początku wiadomo, gdzie będą wypychy. Jak to wygląda w przypadku Wahoo / Garmina ? Używałaś ich może do wyznaczenia trasy z punktu A do punktu B w nowym, nieznanym terenie ? Jeszcze ostatnie pytanie dotyczące bezpośrednio CD – jakie urządzenie rejestrujące traskę jest dostarczane uczestnikom ? To zwykły lokalizator który wrzuca się do plecaka, czy musi to być zamontowanie na kierownicy ? Czy da się jakoś sprawdzić, czy to urządzenie cały czas działa na trasie ?
mamba
lis 21, 2021Oj tak, bardzo lubię mapy.cz i często z nich korzystam, jednak tylko w domu na komputerze.
Garmin i Wahoo służą moim zdaniem raczej do nawigowania po wyznaczonym śladzie który przygotujesz sobie w domu.
Kilka razy wyznaczałam trasę w terenie i nie było źle, ale czasem bywają też niespodzianki.
Na zawodach dostajesz małe pudełeczko które rejestruje Twoją pozycję.
Można wrzucić do plecaka, ale co jakiś czas warto sprawdzić poziom naładowania. Zazwyczaj są jakieś diody i przyciski np do zresetowania urządzenia.
Tomek
lis 25, 2021Dzięki za cenne rady. Koniec końców Garmin z mapą Topo zamówiony. Chociaż testowałem ostatnio też Locus Maps z mapą LM Poland i jest wypas, w końcu trafiłem na w pełni konfigurowalny mapo-kombajn. Chyba najlepsze rozwiązanie to będzie Garmin na kierownicy i wspomagająco Locus na telefonie, schowany w torbie pod ramą.